“Ανασύρθηκε το ξεχασμένο νομοσχέδιο για την εκτός γάμου συμβίωση. Τα ζευγάρια θα επισημοποιούν τη σχέση τους στην εκκλησία, στο δημαρχείο ή στο συμβολαιογράφο. Τρεις επιλογές. Όχι βέβαια για όλους. Η καινοτομία αφορά τους «κανονικούς». Γιατί η νομοπαρασκευαστική επιτροπή που είχε συστήσει ο Αν. Παπαληγούρας το υπογράμμισε: Η αναγνώριση της συμβίωσης αφορά τα ετερόφυλα ζευγάρια. Για όσους αγαπούν ανθρώπους του ιδίου φύλου συνεχίζεται η ίδια εκμετάλλευση. Πληρώνουν τα ταμεία τους, αλλά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα για το σύντροφό τους. Δεν έχουν δικαίωμα να παράσχουν ιατροφαρμακευτική βοήθεια όταν το έτερον ήμισυ μείνει άνεργο. Και όταν με κόπο αποκτήσουν μια περιουσία, δεν μπορούν με βεβαιότητα να ρυθμίσουν τα κληρονομικά τους (όλο και κάποιος αντιπαθής συγγενής θα εμφανιστεί να διεκδικεί μερίδιο). Μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε για όλα αυτά αφήνοντας κατά μέρος τα της κρεβατοκάμαρας, της θεολογίας και της κατινιάς;”
[…]
Να επιτραπεί η υιοθεσία σε ζευγάρια του ίδιου φύλου. Να αλλάξει ο νόμος για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή ώστε δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες να μπορούν με δότη ή παρένθετη μητέρα να αποκτήσουν απογόνους. Ούτως ή άλλως, η σεξουαλικότητα των γονέων δεν αφορά τα τέκνα. Τα έτερο-ζευγάρια δεν λένε “άντε παιδιά πηγαίνετε για ύπνο τώρα η μαμά θα κάνει στοματικό στο μπαμπά”. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να ένα γκέι ζεύγος να δίνει λογαριασμό για την απόκρυφη ζωή του στην περίπτωση που κάνει οικογένεια;
Ας αντιστρέψουμε τα πράγματα: Ένα στα δέκα παιδιά που νοσηλεύονται έχει κακοποιηθεί από τους γονείς του -συχνά σεξουαλικά. Πρόκειται για γονείς χωρίς δηλωμένες παρεκκλίσεις, που παντρεύτηκαν με παπά και με κουμπάρο. Γιατί αυτά τα ανώμαλα ζευγάρια έχουν όλα τα δικαιώματα και κάποια άλλα, ευπρεπή και αγαπημένα, αντιμετωπίζονται με νομοθετική απαξία επειδή τυγχάνουν του ίδιο φύλου?
της Λώρη Κέζα. απόσπασμα από τη στήλη”Πολιτικάντικα”. τεύχος 102 του LIFO που κυκλοφορεί. ολόκληρο το κείμενο εδώ κλικ
λ
βασικά αυτό που με χαλάει σε τέτοιες περιπτώσεις που οι ομοφυλόφιλοι ζητάνε δικαιώματα είναι τα ακραία περιστατικά που φέρνουν σαν παράδειγμα. Είναι αναγκαίο να γίνεται κάτι τέτοιο; Δηλαδή το θέμα είναι ότι “υπάρχουν και χειρότερο (βλέπε κακοποιημένα παιδιά) οπότε γιατί όχι και μεις;”
ξέρεις ότι είμαι σύμφωνη με κάθε δικαίωμα σε συμβίωση και υιοθεσία, απλά με ξυνίζει ειλικρινά ο τρόπος προσέγγισης των ομοφυλοφίλων στις οργανώσεις τους και τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα που ακούγονται.
Ναι, τα ετερόφυλα ζευγάρια δε λένε “άντε παιδιά πηγαίνετε για ύπνο τώρα η μαμά θα κάνει στοματικό στο μπαμπά”, αλλά αυτό είναι το θέμα;;
ναι υπάρχουν και οικογένειες με κακοποιημένα παιδιά, αλλά αυτό είναι το θέμα;;
κάπου πιστεύω ότι χάνεται η μπάλα..