freedom island
2 girls in love…Μυθολογίες
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές
Κι οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα
Ερωτικό / Μάνος Χατζιδάκις
Υ.Γ. Λάβαμε ένα email από μια αναγνώστρια που αναρωτιώταν αν είμαστε ακόμη μαζί ή αν έχουμε χωρίσει. Ελπίζω αυτά τα σημειώματα που έχουμε αφήσει κατά καιρούς εδώ να λένε κάτι περισσότερο από αυτό για το τι σημαίνει να αγαπάς.
c.
Comments off
Quintet Version
Where the light shivers offshore
Through the tides of oceans
We are shining in the rising sun
As we are floating in the blue
I am softly watching you
Oh boy your eyes betray what burns inside you
Whatever I feel for you
You only seem to care about you
Is there any chance you could see me too?
Cause I love you
Is there anything I could do
Just to get some attention from you?
In the waves I’ve lost every trace of you
Where are you?
After all I drifted ashore
Through the streams of oceans
Whispers wasted in the sand
As we were dancing in the blue
I was synchronized with you
But now the sound of love is out of tune
Whatever I feel for you
You only seem to care about you
Is there any chance you could see me too?
Cause I love you
Is there anything I could do
Just to get some attention from you?
In the waves I’ve lost every trace of you
Where are you?
Για τον Γιώργο
Τον Γιώργο τον γνώρισα από τύχη ένα καλοκαίρι στη Χαλκιδική. Ο μπαμπάς του μου έμαθε να αγαπάω τη χημεία και από τότε “η χημεία είναι μαγεία”. Τα ποιήματά του τα διάβασα απνευστί ένα βράδυ από εκείνα τα μαύρα τα αγαπημένα. Μαύρη ομορφιά και αυτός, σκοτεινή και ταυτόχρονα ένα πνεύμα φλογερό και φωτεινό. Αν βρεθούν στα χέρια σας τα ποιήματά του αγγίξτε τα με την αγάπη που αγκαλιάζετε τα εφηβικά σας χρόνια. Βλέποντας το παρασκήνιο μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Πίντερ για την Σάρα Κέιν: «Η Σάρα Κέιν πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά». Κάπως έτσι και αυτός διάλεξε την έξοδό του, τρομαγμένος και τρομερός.
c.
Break Free
A short film about gender roles, Trans, and what it is like to have an identity that deviates from the status quo.
Ήτανε μια ζεστή μέρα
Ήτανε μια ζεστή μέρα. Ξυπνήσαμε αργά, έμεινα στο κρεβάτι να διαβάζω, να παίζω στο τάμπλετ και να σε χαζεύω να γυρνάς πλευρό καθώς λαγοκοιμόσουν για κανένα δίωρο. Αποκομένες στη σοφίτα δυο μέρες, χωρίς ίντερνετ και τηλέφωνο χωρίς νέα από φίλους και ειδήσεις από ξένους. Μετά τον πρώτο καφέ φτιάξαμε ράθυμα τα σακίδια μας και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης αναζητώντας σύνδεση με τον έξω κόσμο, εσύ για να ψάξεις σπίτι και γώ για να ικανοποιήσω την κυριακάτική δίψα μου για ειδήσεις. Στο τέλος καταφέραμε να στείλουμε μερικά μέηλ μόνο γιατί η πείνα μας πρόλαβε. Από τον δρόμο ακούγονταν μπάντες να παίζουν. Παρέλαση; Μα αυτό πέρασε, ούτε καρναβάλι έχουμε πια, τίποτε, ησυχία. Η μουσική δυνάμωνε με την ώρα, το κεφάλι μου είχε αρχίσει ήδη να πονάει από τους καφέδες και την πείνα. Κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία να πάρουμε κάτι στο χέρι. Κόσμο πολύ δεν είχε, όμως μπάντες περνούσαν κάθε τόσο από μπροστά μας ή από διπλανούς δρόμους με βήμα, λάβαρα, ταμπούρλα και προπαντώς πνευστά. Το σχεδόν τσιριχτό πίκολο δε θα μου λείψει καθόλου μέχρι του χρόνου που θα το ξανακούσω. Φτάσαμε στην καντίνα στην άκρη της πλατείας, παραγγείλαμε και περιμέναμε στην άκρη. Δεν ξέρω πώς βρήκα δίκτυο, ούτε που θυμάμαι, συνδέθηκα με το κινητό και άνοιξα το facebook να δω αν έχω κάποιο μήνυμα. Το πρώτο που είδα ήταν μια φωτογραφία και ένας τίτλος από άρθρο εφημερίδας.
Εκεί στην άκρη της πλατείας έμαθα πως βρέθηκε νεκρός ο νεαρός που αγνοούνταν εδώ και καιρό. Ο ήχος από τις μπάντες που μας τριγύριζαν έγινε εφιαλτικός, τα μάτια μου χωρίς να το καταλάβω γέμισαν δάκρυα. Χώθηκα στην αγκαλιά σου και αφέθηκα να κλαίω. Γι αυτόν, για όσα παιδιά χάθηκαν και δεν το μάθαμε, γι’αυτά που θα ακολουθήσουν, για όσα ξέρουμε και για όσα δε θα μάθουμε ποτέ. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πως ζούμε από καθαρή τύχη.
c.
Steinbock
Μάντεψε νησέλιμ’, πού είμαι; Ναι ακριβώς. Και με τη βούλα πλέον αιγόκερως των Άλπεων.
Οι αλλαγές μετά τον Αύγουστο διαδέχτηκαν η μια την άλλη με ταχύτητες για γερά στομάχια. Μετά τις διακοπές στην Ελλάδα με περίμενε μια δύσκολη μετακόμιση από τη Βαϊμάρη στο Βερολίνο. Τα πήραμε όλα στα χέρια. Κυριολεκτικά. Μέσα σε βαλίτσες. Και η μεταφορική μας ήταν το … τρένο.
Μετα από 3 χρόνια σε ενα δωμάτιο 20 τ.μ. σε μια από τις φοιτητικές εστίες της Βαϊμάρης βρέθηκα σε ένα μικρό διαμέρισμα στα *εξάρχεια* του Βερολίνου. Νέα γειτονιά. Νέα πόλη. Και το Βερολίνο μια κούκλα. Με φίλους. Με φαγητό σπιτικό. Και καφέδες τις Κυριακές. Με καφέδες τα Σάββατα. Και βροχή. Και χιόνι. Και ψαξιμο για δουλειά. Πορτφολιο. Βιογραφικά. Και εν τω μεταξύ μια ορκομωσία, μια βράβευση και μια υποψηφιότητα για την διπλωματικη μου. Και εκεί κάπου μετά από ένα ταξίδι αστραπή στη Δανία, που είχα παει για εκδήλωση σχετική με την υποψηφιοτητα που λέγαμε παραπάνω, ήρθε και η δουλειά.
Και μπήκε ο Δεκέμβρης με μένα να συνειδητοποιώ (όσο πιο γρήγορα μπορούσα) ότι θα αφήσω το Βερολινάκι και τη Γερμανία αρχές Γενάρη για μια νέα μετανάστευση. Την δευτερη μετανάστευση μέσα σε 3 χρόνια. Και να μην στα πολυλογώ Νησέλιμ’. Και ένα δωματιο στην Βασιλεία βρήκα. Και νέο συγκάτοικο βρήκα. Και με δυο βαλίτσες μόνο κατέβηκα στην Ελβετία. Και στη νέα δουλειά να πηγαίνω ξεκίνησα. Και φίλους νέους έκανα. Και τη νέα πόλη ψιλοέμαθα. Και την νέα χώρα προσπαθώ να μάθω.
Και τα πράγματα μου είναι ακόμη στο Βερολίνο μέσα σε κούτες (μοιρασμένα σε όσους φίλους είχαν χώρο να φιλoξενήσουν κούτες). Και ίσως μέσα στους επόμενους μήνες να βρω κάπου να μείνω (που να χωράει τις κούτες μου και εμένα ταυτόχρονα). Και ίσως μέσα στους επόμενους μήνες να έχω κάπου που να μπορώ να πω… (home). Νέα ζωή 705.
λ
black/white
Αυτο το ποστ γραφεται εν πλω και οταν βρω φρι γουα-ι-φα-ι θα το ανεβασω. Μεσα στο πλοιο αναμεσα σε αεροπορικα καθισματα, μισοτελειωμενους φρεντο εσπρεσο και ισχυρο ερκοντισιον κοιταω μια το λιμανι και μια τον ηλιο που δυει. Αποχαιρετησα αδερφι, ξαδερφια, θειους, σπιτια με αυλες, σκυλια, γατιά, κατσίκια, λιόδεντρα, φίλους και γονείς με την υποσχεση να επιστρεφω συχνοτερα στο νησι. Η θαλασσα τωρα λαδι και οι raveonettes στα ακουστικα μου τραγουδουν τις black/white ιστοριες τους. Μ’αρεσει να ταξιδευω νυχτα, τις ωρες που η θαλασσα μαυριζει και η Λέσβος αχνοφαίνεται καθως το πλοιο απομακρυνεται.
Σχεδον μηνα στο νησι αυτο τον Αυγουστο, εγινα ξανα ενα παιδι που περπαταει με τα χερια. Να με φωναζουν Λενέλ’, να με αγκαλιαζει η μαμα χωρις να το περιμενω και να μου αφήνει ζεστό καφέ ο μπαμπάς στην καφετιέρα. Να κοιμαμαι με την αλμυρα της θαλασσα της Ερεσου στο δερμα και να ξεχναω τι μερα ειναι. Να ειναι το αδερφι εκει, στην ακρη του καναπε, να απλωνω τα ποδια και να την αγγιζω. Να συστηνομαι με νεες φιλες και φιλους και μετα να προσπαθω να θυμηθω ολων τα ονοματα σωστα. Να γελαω και να γελάω – να γελαω ακομη και οταν θα επρεπε να κλαιω. Να βλεπω θερινο κινηματογραφο και να ψιχαλιζει και να βροντά. Να χαζευω την πανσεληνο με ενα μάτι. Να κανω μπανιο γυμνο. Να χορευω και να ξαγρυπναω μεχρι το πρωι. Να διαβαζω 300 σελιδες βιβλιο σε τρεις μερες. Και καπου εκει αναμεσα στις σελιδες της Μικρας Αγγλιας θυμηθηκα κατι που ειχα ακουσει πριν καποια χρονια. “Να καταληγεις, να μην καταντας”.
λ
Conquest of Spaces
Αυτο το ποστ γραφεται εν κινησει, σε ενα βαγονι στις ραγες απο Βερολινο για Βαϊμάρη. Αναμεσα σε κιτρινα λιβαδια, σπιτια με μπλε πλαστικες πισινες 2χ2, εναν κοκκινο ηλιο που δυει και τις επικες νοτες του woodkid. Stretched to the core of galaxies Οπως ακριβως προεβλεπε το αγραφο προγραμμα σε μια βδομαδα λεω το ποιημα της διπλωματικης μπροστα σε κοινο, υποκλινομαι, λεω ενα μεγαλο ευχαριστω στο μαστερακι και σε ολα τα δυσκολα και ευκολα του, υπογραφω τα γραφειοκρατικα του πτυχιου και κλεινω την αυλαια. Beyond the laws of density Περιμενει ενας ιουλιος στο βερολινακι, ενας αυγουστος στο νησι και ενας σεπτεμβρης στο Βερολινακι και… I am ready to start the conquest of spaces Συνεχιζεται.
λ
Αισθητική και περιεχόμενο
Τους τελευταίους μήνες ταλαιπωρεί το κεφαλάκι μου μια ερώτηση που δεν ξέρω ως πότε θα με ακολουθεί. Βλέπω παραστάσεις που είναι αισθητικά από καλές εως αριστουργήματα. Όταν στο τέλος βγαίνω από το θέατρο κάτι λείπει. Μέχρι σήμερα πίστευα ότι έφταιγε το περιεχόμενο, η δραματουργία. Ότι οι σκηνοθέτες και οι δραματουργοί δεν ασχολούνται εξίσου πετυχημένα με το έργο τους όσο οι σκηνογράφοι και οι φωτιστές. Ακόμη και όταν όλες αυτές οι ιδιότητες συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του ενός, συνήθως κάποιου, ο οποίος προέρχεται από τις εικαστικές τέχνες, το αισθητικό αποτέλεσμα υπερβαίνει αυτό, που θα ονομάζαμε περιεχόμενο. Εκεί υπάρχει αισθητό κενό. Κάτι λείπει, κάτι δεν κολλάει, κάτι περισσεύει. Κάτι δεν πάει καλά. Και μιλάμε για δουλεμένες παραστάσεις, παραγωγές με αρκετό χρήμα, με αξιόλογους και αξιόλογες ηθοποιούς.
Διαβάζοντας το against interpretations της Sontag για της ανάγκες μια εργασίας μου είχα μια αναλαμπή. Το προβληματικό “περιεχόμενο” ίσως δεν έχει να κάνει με την έλλειψη γνώσης ή εργατικότητας στον τομέα της σκηνοθεσίας ή της δραματουργίας. Έχει μάλλον να κάνει με το περίσσεμα αυτής. Εξηγούμαι σύντομα. Θέλουν οι δημιουργοί να πούνε τόσα πολλά και γεμίζουν με νοηματικά σκατολοΐδια την παράσταση από την αρχή ως το τέλος, φιλοσοφικές γαρνιτούρες, υπονοούμενα από δω, ειρωνίες από κει, κλείσιμο του ματιού παραπέρα ώστε στο τέλος βρισκόμαστε θεατές ενός βαρετού, χιλιοειπωμένου και χιλιομασημένου άνευρου έργου. Κάτι σαν τις ταινίες του Λάνθιμου. Το “περιεχόμενο” αγωνιά να κυριαρχίσει ενώ θα έπρεπε “απλά” να υπάρχει σε αρμονία με την όψη.
Δεν είμαι της άποψης ότι η τέχνη είναι μαγεία ή ότι το θέατρο πρέπει να σε συνεπαίρνει σε άλλους κόσμους μακριά από την καθημερινότητα. Δεν πιστεύω, πως είναι αυτή η λειτουργία του ή τουλάχιστον δεν μπορεί να είναι μόνο αυτή. Αλλά ας είναι κάθε έργο πιστό σε ένα πράγμα, σε μιά πορεία. Ας μην κάνουμε τρύπες στη σχεδία θέλοντας να κρατήσουμε το ενδιαφέρον τεταμένο ενώ το μόνο που καταφέρνουμε είναι να παλεύουμε να τις μπαλώσουμε σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Εκτός από κούραση φέρνει και απογοήτευση.
c.
freedom island 